Myszarka leśna (Apodemus flavicollis, sylvimus flavicollis)

żółty szyjką myszy, bardzo blisko Apodemus sylvaticus. Wielkość większe. Intensywność barwy, z wielkim rozwojem ochry i rdzawych odcieniach. Na skrzyni pomiędzy przednimi łapami dużej okrągłej lub owalnej ochry plamą, jest czasami bardziej ogólnie, jako taśma.

Czaszka jest całkiem dorosłe zwierzęta większa niż A. sylvaticus, bardziej masywne i kątowe. Czaszka jest nieco węższy i bardziej uploschena- na bokach jej opracowanie jasnych walców grzebieniowych pochodzących z przestrzeni między oczodołami do skrzyżowania z grzbiety łuszcząca kości (prawie normalnie rozwinięte w A. sylvaticus). Odległość między oczodołami stosunkowo wąski. Wszystko błoną obszar jest rozszerzona i bardziej skompresowany, szczególnie wąski przechwycić za ostatnie zęby trzonowe. Skrzydłowe płyty tworzą stosunkowo wąskie i głębokie wgłębienia. Dziób (rozstępów między zębami i kości nosowych) więcej udlinennye- otworów siecznej są stosunkowo długie i szerokie, niemal nie zwężająca się ku przodowi. Kość czołowa jest stosunkowo krótszy. Aparaty bębnowe większe i bardziej wypukła.

Długość górnego rzędu zębów trzonowych jest stosunkowo większa niż Apodemus sylvaticus.

Długość ciała 112-135 mm, 108-130 mm ogona, stóp długości 23-28 mm-czaszki 25-31 mm długość górnego rzędu rodzimych 4.6-5.4 mm.

Żółto-szyjnej spread mysz północ do republik bałtyckich i regionu Leningradu. Wschodnia granica rozprzestrzeniania regionie leningradzkim przechodzi przez Kalinin, region Gorkiego, w Tatarski i Baszkirska Autonomiczna Socjalistyczna Republika Radziecka na południowym Uralu. Południowa granica Baszkirii przechodzi przez Chkalovsky i regionie Kujbyszewie, zachodni (prawy brzeg) regionu Saratowa, w północnej części Stalingrad, Rostów, Stalina i regionów Zaporoża, w prawobrzeżnej części regionu Chersoniu, Odessie i regionu Izmail. Rozpowszechnione w górskiej części Krymu, na północnym zboczu Kaukazu i Morza Czarnego. Szeroko rozpowszechnione w uzupełnieniu do krajów Europy Zachodniej.

Myszarka leśna (Apodemus flavicollis)

Myszarka leśna jest najczęściej znaleźć w lasach dębowych-wysoki i innych drzew liściastych lesah- żyje także w lasach mieszanych w obecności drzew liściastych. Często żyją w tych samych miejscach, gdzie myszy drewna. Jednak myszarka leśna węziej przystosowane do życia w niektórych gatunków drewna niż w lesie, a nie poza lasami, jak to często postrzegane w lesie.

Osadza się głównie w zagłębieniach na różnych wysokościach od podstawy drzewa o wysokości 10 m, a nor pod korzeni. Żółto gardło myszy przypisane do różnych autorów, ale słaby kopanie sposobnost- Snegirevsky (1952), ujawniona w Ziguli Reserve przesuwa żółty Nur myszy sięga do głębokości 1,5 m oraz mającą ogromny komory do przechowywania.

Myszarka leśna przynosi pierwszego miotu w wieku 80-90 dni, średnia wielkość pomiot 6 szczeniąt, czas trwania ciąży (średnio) 25 dni, średnia liczba miotów rocznie 2-4, średnia różnica między tymi dwoma rodzajami 40-60 dni (Naumov, 1940).

Przez naturę mocy myszarka leśna jest podobna do lasu, ale odsłania bardziej wyraźną preferencję dla nasion drzew liściastych, szczególnie duży (żołędzie i orzechy laskowe) - nasiona lipy i inni odgrywają mniejszą rolę w diecie. W zima sprawia duże rezerwy nasion: żołędzie do 4 kg, orzechy laskowe do 3-4 kg nasion do około 150 g wapna itd przynosi zniszczenie szkodliwych nasion jak drewno myszy ...

Na przestrzeni swojej gamie myszarka leśna wykrywa znaczną zmienność objawów, które są szczególnie ważne dla wielkości. Niektóre okazy podejście żółto-mysz w ich właściwości do drewna, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę niedostatecznie zmian związanych z wiekiem.

Do tej pory, w taksonomów istnieją spory dotyczące diagnozy i zakres typu objętego postępowaniem. Od podgatunek taksonomia żółty zaprojektowane myszy jest nawet mniej zadowalające, tutaj jest lista z form opisanych i danych dotyczących ich dystrybucji: 1) A. F. fennicus Hilzh. (1901), - Finland-
2) A. F. princeps Barr.-Ham. (1900) - Karpaty, Romania-
3) A. F. samariensis OGN. (1922) - średni Povolzhe-
4) A. F. fulvipectus OGN. (1924) - północne stoki i podnóża gór Wielkiego Kaukazu, niektórzy autorzy odróżnić to stanowić odrębny Widok-
5)A. F. ponticus Svirid. (1936) - Wybrzeże Morza Czarnego Kavkaza-
6) A. F. brevicauda Svirid. (1936) - Powiat Maykopa-
7) A. F. parvus Argyr. (1941) - Armenia (Delizhan) - przynależność ostatniej postaci z gatunku nie jest udowodnione (możliwe jest, że to musi być przypisana do formularza A. sylvaticus L.).

Źródło: Gryzonie fauna ZSRR. Moskwa, 1952