Małe skoczkowatych (alaktaga Elater)

W wyglądzie mały skoczek pustynny zasadniczo podobny do A. jaculus Pall., Ale około 2 razy mniej poslednego- długość ciała od 95-115 mm, stopa 48-56 mm, 25-27 mm czaszki (rzadko do 29,7 mm). Fur zabarwienie zmienia się z szarawej stosunkowo ciemnym rdzy buroy- na światło piaszczystych. Wzdłużny rowek na powierzchni grzbietowej prącia sięga prawie do góry i prawie wyłącznie rozwidla się na dwa krótkim boku borozdki- luzem to bez kolców.

Mały skoczek pustynny typowym przedstawicielem fauny pustynie (z wyjątkiem piasku), Azji Środkowej i Iranu, przenikających do północy w strefie półpustynne. Północnej granicy rozdzielania (w przybliżeniu) Kizlyarskiy obszar Groźny obszar czarny Jar (obszar Astrachański) Ural pół Wołga (Eruslan p.) P. Kalmykov (na str. Ural), s. Irgiz dalej bez przechodzenia 48-49 ° z. wag., do Aiaguz, jezioro. Zaisan i Alakul oraz w Xinjiangu - do Guchen i nieco dalej. Na południe od granicy określonej rozprzestrzeniania całej pustynie Kazachstanu w Azji Środkowej, a także Iran, Afganistan i Beludżystan. Ponadto, zwykle w East Kaukazu (dolina nizinnej rzeki. Kurczaki i Araks Półwyspie Apsheronsky) i przyległych częściach Turcji.

W plejstocenie wiarygodnych ustaleń pozostałości znanych daleko na zachód od granic przedmiotowego zakresu gatunków - od paleolitu miejsc na Krymie, a nieco bliżej do współczesnych granic - z aluwium Dolnego Don (Tsimlyanskaya, Nagavskaya) i dolnym biegu Uralu (Mergenevskoe, Chapaevo). Znany jest również z półwyspu plejstocen asfalt Apszerońskim.

Mały skoczek pustynny - typowy mieszkaniec gliny i częściowo kamienistej pustyni. Nora ma prostsze urządzenie niż większość innych vidov- często główne wejście jest zamknięte tylko niewielką ilość ziemi, lub czasami pozostaje otwarta. Wyjścia awaryjne często kończy się ślepo pod powierzchnią gleby i nie są objęte mielony otverstiy- w niektórych przypadkach w ogóle dróg ewakuacyjnych.

Malyytushkanchik (alaktaga Elater)

Okres rozrodczy jest najwyraźniej liczba znacznie rastyanut- szczeniąt na miot 2-6. Mają tendencję do rozliczenia na niezabudowanych terenach rolniczych, ale czasami to szkodniki, w szczególności w uprawach guma tau sagyz (zjedzeniu nasion zasianych).

Podgatunek małą CONEY: 1) A. e. kizljaricus Satunin (1907) - intensywne zabarwienie top domieszka ze znacznym rdza czerwonawej ochry tonov- od północny wschód od regionu Ciscaucasia dolną Wołgą.

2) A. e. Caucasicus Nehring (1900) - stosunkowo intensywne zabarwienie futra zima szaro-brązowo ochry z nieczystości, w futra letniego bardziej yarkaya- zwykły wschód Kaukazu do Tbilisi i Karadanly.

3) A. e. Ara Lychensis Satunin (1901) - podobnie do poprzedniej postaci, ale z większą domieszką jasnym kolorze ochry i różowe w kolorze spiny- czaszki szerszym oczodołami przestrzeni i węższym mózgu korobkoy- Southern Armenii, Nachiczewanem ASSR.

4) A. e. Elater Lichtenstein (1825) - barwienia jasne, blado szaro różowawy odcień, czasami z domieszką zheltizny- Wołga Ural pół Ust-boli, północno-wschodniej do Pribalkhashye.

5) A. e. Strandi Heptner (1934) - o barwie piaszczysta niż poprzedni kolor formy- światła jest szczególnie wyraźnie w przeliczeniu na boki, głowy i bedrah- południowej Turkmenistanu południu Uzbekistanu.

6) A. e. Vinogradcvi Argyropulo (1951) - różni się od innych postaci większym rozmiarze (długość 30 mm, czaszki górnego rzędu zębów 6,5 mm) - region Zhambyl.

7) A. e. Dzungariae Thomas (1912) - malowanie futro Coney małe, intensywnie tyłu, podobny do tego A. e. Caucasicus, ale obszar greyer grzbiet i boki z dużą domieszką ochry ottenka- równinach regionu Alma-Ata, Alakul, Zaisan, Dzungarii.

Źródło: Gryzonie fauna ZSRR. Moskwa, 1952