Vinogradova gwiazdnica (Meriones vinogradovi)

myszoskoczka Vinogradova - Stosunkowo duża myszoskoczka, blisko do poprzedniego widoku. Ciało ogon jest krótszy (średnio 90% ich długości). Włosy na podeszwach tylnych łap intensywnej ochry i rdzawe. Czarny włosy na wiechy ogona dłużej (do 25 mm) oraz zajmuje większą część w dystalnej części ogona.

Powlekanie głównej części ogona z góry - mniejszą rozwoju rzhavchato tonów niż rasy M. erythrourus Szary. Kolor sierści, jak czerwonych myszoskoczka, ale niewiele svetlee- czubku głowy, zardzewiałe ochra, znacznie różni się od ogólnej barw ospiny. Czaszki z mniejszej komory miski, zwłaszcza mniej rozwiniętą część sutkowatego nimi. Obrzęk na bokach kamer przed słuchowego otwór jest bardzo mały, a szczątkowe wnękę wewnątrz nich. Vinogradova długości ciała myszoskoczka 135-171 mm, 126-153 mm ogona, tylny nożny 33.4-35.2 mm długości czaszki 37.0-40.1 mm, całkowita długość 13.7-15.6 mm komorach bębna.

Vinogradova myszoskoczka (Meriones vinogradovi)

W ramach myszoskoczka Kaukazu Winogradow wspólnego w Autonomicznej Republice Nakhchivan (Culfa, Nachiczewanu) i ormiańskiego SRR (VEDI, Karabahlarsky i Mikoyansky obszarów). Także w Turcji i Iranu Azerbejdżanu. Tworząc blisko M. erythrourus, ale wyraźnie różnią się od wymienionych cech struktury czaszki i zabarwienia.

W Culfa spełnione w saltwort pół-pustyni i depozyty w Armenii często znalezione w pobliżu pól zbożowych. Osiada koloniyami- otwory pomiędzy otworami są małe zwierzęta zatłoczonych ścieżki. Nora ma bardziej skomplikowaną strukturę niż z Azji Mniejszej i perskiego peschanok- dziury otwory zamknięte ziemisty korek.

Myszoskoczki zagnieżdżenia komora znajduje się w najgłębszej części otworu, na głębokości 60 cm. Otwór ma wiele ślepych uliczek i magazynów do przechowywania zapasów. W każdej kolonii żyć zwierzę 2-4. Wiosna i zima są aktywne tylko w ciągu dnia, a latem - głównie w nocy. Propagowane myszoskoczka Winogradow dwa razy w roku, każdy miot 6-8 młodych. W Armenii, powoduje znaczne szkody w uprawach i pastwiskach (Poghosyan 1949).

Źródło: Gryzonie fauna ZSRR. Moskwa, 1952