Długo lub świstak (Marmota caudata)

w rozmiarze Long-tailed (czerwony) świstak średnio tylko nieco mniejsza niż w poprzednich gatunku, ale z dłuższym ogona. Długość ciała 450-570 mm, 180-220 mm ogona, stopy 65-100 mm długości średnich ogona o 40% dłuższą długość tulovischa- wełny, grube czerwonego koloru z istotnych odchyleń w kierunku bardziej żółtym lub cegły czerwone odcienie nie do odróżnienia od górnej i dolnej powierzchni, przerywane czarne lub brązowo-czarny zakończeń straży włosów.

Przyciemnienie koloru od czubka głowy, nawet w najbardziej mrocznych okazów, nie ograniczony do tyłu i gwałtownie rozwinął się głównie w częściach środkowych i tylnych oraz przenoszenia i dolnym obszarze wąsy są często jasne. Ciemnienie pod oczami, a w górnej części policzków zawsze wyrażone nawet w próbkach światło barwiony słabo rozwiniętych brązowienia czubek głowy. Ucho ryzhee- warga graniczących czarny lub ciemny brązowym, albo w każdym razie z ciemne obszary w kątach ust i na podbródku. Ogon jest monochromatyczne, górna jest lżejszy niż dno.

Czaszkę czerwonego MARMOT duży: długość 92.2-95.6 mm zębów serii 21.6-23.5 mm, ale uzkoskulyy- jarzmowe łuki rozchodzą się nieznacznie w kierunku back-zaoczodołowej garbu jest mniej wyraźna niż w przypadku innych obrzęk orbitalnej vidov- w przednim rogu czoło tak, że otwory są dobrze rozwinięte , trwają średnio nawet jaśniej niż świstak. Proporcje łzowego, jak tarbagana- otworu łzowego jest zwykle większe i predkrylovoe małe, jak świstaka często szczelinowy kształt. Tylna krawędź łzowego ponad połowę wszystkich przypadków - przynajmniej na górnej kw - nie tworzy połączenie z przednią krawędzią skrzydła orbitalnych kości szczękowej. Te ostatnie są znacząco zmniejszona i większość osób mają wąski kształt trójkątny, co najmniej - prostokątne, zwykle podnosi się powyżej górnej krawędzi łzowego i kilku osób niż szerokość najmniejszej odległości pomiędzy łzami i predkrylovym otworów. Górna krawędź oczodołów są podniesione, średnio, mniej niż w przypadku innych gatunków, a końce nadoczodołowej procesów stosunkowo silnie pominięte. Względne rozmiary przedniej górnej szczęki zębów przedtrzonowych jak Altaian woodchuck. korzenia tylnego dolnego przedtrzonowych jest krótszy niż w przypadku innych gatunków, silniej zwężający knizu- ślad fuzji w większości przypadków, słabo zdefiniowane, a przy dolnym końcu jest prawie zawsze tylko jeden otwór dla przejścia nerwu.

Długo lub świstak (Marmota caudata)

Świstak ogoniasty zamieszkuje łańcuchy górskie o Pamir-Alai i Tien Shan na zachód od wschodnich granic rozprzestrzeniania się świstak Ałtaju. Znany z północnych stokach grzbietu Turkiestanu z Kirgizi SSR, z Hissar, Zeravshan i Darvoz grzbietów, Grzbiet Piotra I, z Pamir Alai Zaalay hrebta- rozpowszechnionych w Góry Fergańskie: w południowej części stoku zachodnim (zaludnione wschodnie świstak szary), oraz od Uzgen szerokości geograficznej - na oboim- zamieszkuje Góry Czatkalskie z Talas i kirgiskim Ala-Tau, na wschód - do około szerokości geograficznej Frunze. Południe i wschód - do granicy państwowej. Również - północne Indie i Afganistan.

W przeciwieństwie Altaian świstak preferuje chropowaty obszarów górskich, unikając shtatoobraznyh, syrt uplifts Tien-Shan, Pamir i tylko w dół miejsc na terenach płaskich.

Skamieliny przynależności Prawdopodobnie gatunków, znajdujący się w warstwach kultury Kultura Mustierska Teszik Tasz w ostrogi z Hissar i Aman-Kutan w ostrogi grzbietów Zeravshan.

Morskim wspina się do snowline (4700 metrów na Pamiru) - dolna granica jest oznaczony 1600 m do 1300 m Tadżykistanu Kirgistanu Ałatau Tałaski (obszar suchy step niskiej góra) - najwyższa gęstość mieści się w strefie subalpejskim. W obszarze powszechne jest mozaichno- osiada w miejscach o dostatecznej warstwy mułu schodzili wcześnie i śnieg: stożek napływowy przy ujściach kaniony, w dolnych partiach stoków, na zboczach polodowcowe kotły. Gołe skały i zalewowe tereny bagniste unikać. Lżejsze niż inne gatunki dostosowanych do otoczenia lasu: nor w łąk między rzadkich jałowca i świerkowych, bytujących leśnej pasa jako wylesieniem, jak również między łupków jałowcowy i innych subalpejskich krzewów. "stanowisk obserwacyjnych" spełnione tutaj na pniakach, pochylone pnie drzew ruiny, a nawet bezpośrednio na sękate drzewa jałowca jak subalpejskie.

Taktowania zjawiskom cyklu biologicznego w dolnych i górnych granic rozprzestrzeniania może znacznie się różnić, a także zmieniać się na tej samej wysokości, na stokach różnych ekspozycji.

Niektóre wiosenne czerwone świstaki jawie mają uderzać warstwę metr śniegu, na którym następnie głębokie ślady bieżnika - wykop do sąsiednich norach i trawniki paszowych, szybko brudne i wyróżniać się z daleka ciemnymi pasami śnieg.

Długosterny świstaki jeść głównie miękkich liści (liściaste) gatunki traw i zbóż, wiosną - na południowych stokach polanach, a następnie, aż do połowy lata, najczęściej - w pomieszczeniach z młodych i rosnącej roślinności na brzegach topi łaty śniegu. Należy zauważyć, że świstak jest mniej wrażliwy na złą pogodę niż szary i wiosennej wypasu w mgle i mżawce.

Czerwone świstaki, które żyją w Związku Radzieckim są uważane za M. p. aurea Blanford (1879) drobniejsze -forma niż typowy zamieszkujących północne Indie

Źródło: Gryzonie fauna ZSRR. Moskwa, 1952