Zając (lepus europaeus)

wymiary zając nieco większe niż zająca. długość ciała 55-68 cm, o masie 5,4 kg lub czasami nawet do 7 kg masy ciała więcej długich i cienkich, dłuższe nogi. Uszy są znacznie dłuższe niż belyaka- będącego pochylił się, że są dość daleko za koniec nosa. Ogon jest nieco dłuższy niż belyaka- na jego górnej stronie znajduje się zawsze ciemny lub czarny pasma lub smugi.

Powłoka z górnej stronie jedynymi istotnymi wybielić zanieczyszczeń bladożółtawego colors- zimowym i tylnej legs- zatrzymywane na tylnym futra kolorowania charakterystyczny lecie, ale z jakiegoś nieczystości biały hair- wybielanie obserwuje się na najwyższych zajęcy północnych częściach zakresie: mają ciemny kolor może tylko w szerokim paśmie na spine- przeciwnie, w próbkach z kilku południowych miejscach wybielania jest mniej wyraźna, a to jest zupełnie nieobecny w zajęcy na Krymie i Kaukazie.

Czaszki słabo, karby jarzmowej procesie kości szczękowej zewnątrz od podoczodołowych otworów. Dolna szczęka z mocno odgięte procesy stawowe. Groove! na przedniej powierzchni górnego ostrza rozciąga niemal wzdłuż jego linii środkowej.

W ciągu ostatniego stulecia nastąpił znaczący rozszerzenie obszaru w północnej zająca, a być może w kierunku wschodnim. Obecnie rozprzestrzenianie zająca aż do północy Przesmyk Karelski, północnym krańcu jeziora Ładoga i Onega jezior, w dolnym biegu rzeki. Onega, Szenkursk Archangielsk region, obszar Nikolsk Wołogdy, miasto Mołotowa stąd wygina brzegowe wokół na południu Uralu, osiąga Shadrinsk Kurgan Region, Kurgan i Omsk, Tara area-wspomnianego ustępu, w pobliżu wschodniej granicy Omsk, Akmola i sięga s. Syr-daria, na zachód od miasta Kyzył-Orda- z ostatniego akapitu południowej granicy osiąga Region Północny Aral i wysłał do ujścia rzeki. Ural. Rusak dystrybuowane także w całej Europie Zachodniej, Azji Mniejszej i północnej części Iranu. Obecnie zając zaaklimatyzować w wielu osiedli w południowej Syberii, w szczególności w regionie Nowosybirsku, na terytorium Ałtaju, na terytorium Krasnojarsk, Irkuck i regionów Chita.

Skamieniałości są znane z wielu punktów europejskiej części ZSRR. Odessa katakumby Górnej zajęcy są już bardzo blisko do aktualnej vidu- zająca z Binagadinskogo plejstocenu Apsheron opisany jako samodzielna forma L. np. Gureevi I. Grom. (1952).

Zając mieszka głównie na terenach otwartych, zwłaszcza w belkach stepowych z zarośli krzewów i chwastów na polach. W strefie leśnej występuje wzdłuż brzegów i lasów, dolin rzecznych, pól i tak dalej. Stopniowy postęp zając obserwowane w związku z rozwojem obszarów rolniczych na północy, jak to było ukazano` powyżej.

Poniższe informacje na temat odżywiania i rozmnażania zająca opiera się głównie na danych i Kolosova Bakeeva (1947). Rusak zasila głównie rośliny zielne, a wiele z nich rośliny spożywane woli zbóż i roślin strączkowych oraz w mniejszym stopniu - kapustnych i astrowatych. W zimie, niedobór trudnej dostępności i zieleni, zając karmi suchej trawy i gałęzie drzewa i krzewy, w szczególności - ciernie, głóg, migdałowy, akacja, biodra, wiąz, jesion, jabłonie, wierzby i innych.

Zając (Lepus europaeus)

Na południu reprodukcja zając rozpoczyna się w styczniu, a zimą liczba szczeniąt miotu nie jest duża (zwykle 1-2 zarodki) (Ciscaucasia itp.) - przepływa najintensywniej reprodukcji Wiosna i wczesne zarodki leta- ilość w tym okresie jest średnią z 3 -4. W ciągu roku, południe jest tylko 3-4 miot, w zależności od warunków pogodowych. W regionie Woroneżu iw innych częściach czarnoziemu strefie 1. potomstwa pojawia się pod koniec marca w Moskwie, Riazaniu i bardziej północne obszary zająca ma tylko 2 mioty rocznie.

Liczba zajęcy, jak zając, podlega znacznym wahaniom z roku na rok. Zmniejszenie liczby ptaków działać jako drapieżniki, ale w jeszcze większym stopniu, chorób zakaźnych i czynników atmosferycznych, szczególnie na młodych szkodliwy wpływ mrozy sprężyn.

Hare jest jednym z najważniejszych zwierząt łownych naszych fauny. Jednak to także przynosi szkodę skubać kory pędów i drzew owocowych, a także wiele pasy ochronne zaszkodzi.

Podgatunek: 1) L. np. Hybridus Pall. (1811) - falisty futro z powrotem w lecie jest stosunkowo jasny, żółty gliny czerwonawy bez ziemistych matowych odcieniach szarości i chernoty- łącznej długości czaszki jest zwykle powyżej 100mm północnych, środkowych i zachodnich regionach europejskiej ZSRR.

2) L. np. Tesquorum OGN. (1924) - nie ma falisty futro z powrotem, dim lato, brązowo-żółto-szary z ziemisty odcień, często z wyraźnym chernotoy- stepu i większość strefie stepowej europejskiej części ZSRR od Dniepru do Wołgi.

3) L. np. Transsylvanicus Matschie (1901) - różni się od poprzednich mniejszych rozmiarów i wagi, bardziej kolorowe gliny-czerwonawy kolor na przód i boki (w futer letnim) - płaszcz zimowy nie staje się jeszcze lżejsze i nieco ciemniejsze letney- Krym, Mołdawii, Rumunii i na Bałkanach.

4) L. np. Caucasicus OGN. (1929) - kolor podobny do predyduschim- nie stają się białe w zimie, a futro zimowe kolor jest niemal nie do odróżnienia od letnego- wielkości nieco większej niż krymskiej zaytsa- główna kaukaskiej grani oraz leżący na północy regionu, na wybrzeżu Morza Czarnego Kaukazu.

5) L. np. Cyrensis Satun. (1905) - podobny do L. np. Caucasicus, charakteryzuje się mniejszym rozmiarze i kolorze bardziej blado mechanizm zima Wschodniego Zakaukazia, Azji Mniejszej, północnej części Iranu.

6) . L. e caspius Źródło: Gryzonie fauna ZSRR. Moskwa, 1952