Koloidów glebowych. Struktury, właściwości i składu gleby koloidów

Akumulacja w składników pokarmowych roślin, gleby związanej ze zdolnością pochłaniania gleby. Akademik Gedroits oferowane w ramach chłonność gleby zrozumieć jego zdolność do absorbowania cieczy i gazów, roztwory soli i zatrzymywania cząstek stałych, a także występy organizmów. procesy absorpcji gleba spowodowane głównie porządku część gleby, a zwłaszcza koloidów. zawartość koloidów w glebie rzadko przekracza 30% masy gleby, ale ich wpływ na właściwości gleby i poziomem płodność bardzo wysoka.

Ziemia składa się z cząstek o różnych wielkościach. koloidy gleby zwane średnicy cząstek w zakresie od 0,2 do 0001 mikronów. Są one utworzone przez dyspergowanie (rozbijania) o dużych cząstek lub poprzez kondensację ze względu na fizyczne lub chemiczne cząsteczki związku.

Na początku koloidów gleby są mineralne, organiczne i organiczno-mineralnym.

Koloidy nieorganiczne utworzone podczas wietrzenia skał. ta glina minerały, koloidalne postacie krzemionki i tlenków, sesquioxides.

koloidy organiczne substancje humusowe Gleba powstaje podczas humifikacji resztek roślinnych i zwierzęcych.

Wideo Pep - Gleba absorbujący kompleks

koloidy organiczne, jak i nieorganiczne utworzone przez reakcję koloidy organiczne i nieorganiczne.

W różnych glebach koloid zawartość wynosi od 2: 1 ... 30 ... 40% masy gleby. Najwięcej koloidów wymienione w glebie gliniastej i gliny wysoki humus, najmniejsze - w glebach piaszczystych, ubogich w próchnicę.

Struktura cząstek koloidalnych (micele). Rysunek przedstawia strukturę miceli koloidalnych. Rdzeń miceli - to część wewnętrzna składa się z cząsteczek niezdysocjowanymi. To może być amorficzny lub krystaliczny. Na powierzchni rdzenia jest podwójna elektryczna warstwa jonów kontaktowanie ośrodek dyspersyjny (roztwór gleby): wewnętrzna - warstwa ustalonego potencjału jonów ustalania jest trwale połączona z rdzeniem oraz zewnętrzną - kompensacji warstwa jonów mających ładunek przeciwny.

Rys. Schemat miceli koloidalnej (o NI Gorbunov)

Ładować koloidalne miceli określonych jonów jest bezpośrednio związane z powierzchnią rdzenia. Ładunek ten jest wynikiem dysocjacji cząsteczek na powierzchni rdzenia. Na przykład, cząsteczki, wodorotlenek glinu Al (OH) z składniki rdzenia miceli, w środowisku kwaśnym, dysocjują w jony, AI (OH)₂⁺ i OH^-, alkalicznymi - z ALO (OH)₂^- i H⁺. Jony złożone zatrzymane na powierzchni rdzenia i określającą znak ładunku miceli koloidalnych. W związku z tym, wodorotlenek glinu koloidalną cząstek w środowisku kwaśnym ma ładunek dodatni i w środowisku alkalicznym - ujemny.

Koloidy o strukturze krystalicznej, przejmują opłatę za pomocą innych środków. Wiadomo, że jony cząstek krystalicznych znajdują się na powierzchni, są nienasycone wiązania, a zatem może przyciągnąć jonów z roztworów. W ten sposób przyciągać jony o przeciwnym ładunku, tworząc w ten sposób warstwę dyfuzyjną miceli koloidalnych.

Warstwa rdzenia miceli i ewentualnych jonów tworząc osadu. Potencjalnych ułożone granulek kompensowania jonów warstwy. Jony są silnie związane tej warstwy, tworząc złoże stałe jonów kompensacyjnych. Po tym następuje wyglądu lub rozproszonej warstwy jonów, które mogą być wymienione na jony roztworu gleby. A zatem, micele koloidalna składa się z rdzenia i dwóch warstw z przeciwnie naładowanymi jonami.

koloidy gleby znakiem względem potencjalnego ładunku warstwę określającą są podzielone na negatywne (acidoids) i pozytywnych (bazoidy). Negatywne koloidów obejmują kwas krzemowy, minerały ilaste, kwasy huminowe, do pozytywnych - wodorotlenków żelaza i aluminium.

Potencjalne koloidów glebowych zależy od ich natura a środowisko reakcji. Ponieważ cząstki gleby mieć ładunek, są one zdolne do przyciągania molekuł dipol wody z otaczającego roztworu, tworząc warstwę hydrat. Grubość tej folii w zależności od wielkości wsadu. W związku z tym wyróżnić koloidy hydrofilowe (krzemionka, kwasy huminowe) mocujące folię wielowarstwową wody i hydrofobowych, to znaczy slabogidratirovannye koloidów (wodorotlenek żelaza, kaolinitu). Hydrofilowe koloidy mają powinowactwo do wody i może silnie pęcznieją, zapobiegając ich sklejaniu się. Koloidy hydrofobowe nieznacznie puchnąć, więc mają wyraźną zdolność do koagulacji i strącić.

Koagulacja i peptyzacji koloidów. Koloidy mogą składać się z dwóch stanów: zol (roztworu koloidalnego) i żelu (koloidalnego osadu).

Koagulacja jest procesem przechodzenia od stanu koloidalnego zolu do stanu żelowego. Kłucie agregaty koloidów jest pod wpływem elektrolitów. acidoids krzepnięcia powodować kationy elektrolitów bazoidov - anionów. Krzepnięcia, koloidy (koalescencyjne) mogą występować w interakcji z przeciwnie naładowanymi układów koloidalnych. Przy suszeniu lub mrożone gleby obserwowano odwodnienie (dehydratacji) hydrofilowego koloidu i wzrostem stężenia elektrolitu Roztwór gleby, co również powoduje koagulację koloidów.

Podczas krzepnięcia krwi zachodzi spajanie koloidy podstawowe cząstki gleby w grudki, co zwiększa Fizyczne właściwości gleby. Powodują dwuwartościowe kationy krzepnięcia, zwłaszcza Ca²⁺. Wapń zwany „strażnik żyzność gleby”, ponieważ ułatwia tworzenie struktury i zmniejsza kwasowość gleb.

Peptyzacji - Koagulacja jest procesem odwrotnym, w których koloidy przeniesiono z żelu w zol. Peptyzacji występuje pod wpływem roztworów soli alkalicznych. Na przykład, pod wpływem jednowartościowy kation sodu obserwowano zwiększenie nawilżenia koloidów i ich przejście do stanu zolu. Kiedy peptyzacji koloidów glebowych zniszczone cenne struktura i właściwości gleby pogarsza. W ten sposób kolumnowy Horizon gleb alkalicznych nasyca się uwodnione kationów sodowych mokro pęcznieje państwowe i suszy pęka na dużej bazie.

Rola koloidów w glebie jest bardzo wysoka: zawartość frakcji koloidalnych zależy od połączenia, przepuszczalność dla wody, bufor i inne właściwości gleby.