Co odróżnia gronostajem uczucia: główne cechy

Natychmiast należy zauważyć, że oba zwierzęta są kunim, a ta rodzina jest dość bogaty w rodzajów i gatunków. Pomiędzy wszystkimi przedstawicielami tej rodziny można zaobserwować różnice w budowie ciała, zębów i kończyn aparatury.

Przez samych podobieństw jest fakt, że wszystkie z nich mają średni lub mały wzrost, mają wydłużony tułów i krótkie nogi, z 4-5 palców. Również wielu z nich istnieją specjalne gruczoły, w którym zwierzęta wydzielają substancje z zapachów, które odpychają drapieżców. Wszystkie łasice są grube i cienkie wełny, dlatego ich futro jest cenny.

Wygląd i styl życia dobroci

Lusk jest najbardziej małe ssaki drapieżne istnieje: męski korpus ma długość 15-25 cm, a ich ciężar - 50-250 g, samice o 3 razy mniej niż we wszystkich aspektach. W zwierzęcych wydłużone i smukłe ciało, a raczej krótkich nogach. Jak na szyi, to jest długi i mocny dla takiego małego stworzonka.

Wideo: Ranger Gleb Daniltsev łasica

Będąc w stanie przez długi okres czasu nie mają własnych domów. Ich cechą charakterystyczną jest to, że jeśli w miejscu, w którym żyją gronostajem na nich przez długi czas nikt nie jest polowanie, oni nie czują strachu przed ludźmi.

Głowica jest wąska, z małym tępym pyskiem i okrągłe uszy, które zasadniczo nie wystają w górę. Wszystkie te cechy zewnętrzne dają małe zwierzę na „serpentyn” wygląd. Również schorzenie istnieje podobieństwo z węża, ze względu na dużą mobilność i zdolność do pokonywania wszelkich przeszkód.

W zimie, drapieżnik ma biały kolor sierści, jej futro jest dość gruba i niska. Wraz z nadejściem letnich górnej części ciała zwierząt staje się brązowy odcień, a futro staje się krótki, gruby i rzadkie.

Wygląd i styl życia gronostaj

Jeśli bliżej przyjrzeć się różnicy pomiędzy stoat uczucia, to jest możliwe, aby znaleźć kilka różnic. Jako ogólny magazynu gronostajowy przypomina schorzenia, ale jest większe: męski korpus może mieć długość do 30 cm i waga - 270 g, ich kobiety znacząco mniejsze (około 2-krotnie). Gronostaj jest wydłużone i smukłe ciało.

W zimie futro tych zwierząt jest bardzo jedwabiste i gęste. W okresie letnim, staje się zwierząt futerkowych dwukolorowe. Główną cechą barwienia sierści zwierzęcej, który sprawia, że ​​jest możliwe, aby odróżnić je od innych członków rodziny kolumnowe - czarny czubka ogona.

Predator nie jest szczególnie przejawia powściągliwość jednak woli polować w godzinach wieczornych iw nocy. Gronostaj charakterystyczny ciekawość i odwaga. W czasie polowania pokazuje szybkość, zwinność i dobry rozwój wszystkich zmysłów.

Jeśli zwierzę jest przestraszony przez cokolwiek, emituje ochrypły dźwięków lub głośny śpiew.

W niekorzystnym czasie (na przykład zimą), gdy koszt energii są bardzo duże, a proces produkcji żywności staje się bardziej skomplikowane, gronostajowy odróżnieniu od czułości może żyć w populacji niższej gęstości małych ssaków. Dieta też mniej wybredny niż pieszczota, i mogą być stosowane w żywności w jakiejkolwiek innej żywności, takich jak ryby, ptaki i owady.

Różnice między stoat i łasica

Mimo wszystkich podobieństw, które mają łasica i gronostaj, różnice między nimi nadal istnieje.

Gronostaj - mały las mięsożerne, którego futro jest bardzo ceniona, więc zwierzę jest stale przedmiotem handlu futrami. I Weasel - normalne zwierzę, chociaż ma bardzo nierównomierny. Dla myśliwych jego futra prawie żadnego zainteresowania.

Ponieważ łasica ma stosunkowo małe rozmiary ciała, w polowaniu na małe ssaki, to przewyższa gronostajem. Z tego wynika, że ​​pomimo mniejszych możliwościach fizycznych, łasica produkcja żywności jest bardziej konkurencyjna niż gronostaj. Jednak mniejsza wielkość określana jest bardziej intensywną wymianę energii.

Wideo: Lusk. Najbardziej krwiożerczy zabójca. HD

Lusk ma mniejszy rozmiar w porównaniu z gronostajem. Jednak, jeśli spojrzeć na nich z daleka, są łatwo pomylić. Głównym znak zewnątrz różnice pomiędzy tymi zwierzętami, że gronostajowy grubsze i długi ogon, którego czubek zawsze ma ciemną barwę.

Jest to szczególnie widoczne w okresie zimowym, gdy oba zwierzęta futerkowe pomalowane na biało, który doskonale maskuje je pod pokrywy śnieżnej.