Parwowirus jelit u psów: cechy choroby, diagnostyki i leczenia

zawartość:

• Informacje na temat wibratora
• Transmisja i ścieżki propagacji
• symptomatologia
• Diagnostyka i leczenie
• Szczepienia i cechy rozwoju odporności
• odkrycia

W praktyce weterynaryjnej na całym świecie istnieją setki rodzajów chorób wirusowych. Oczywiście, dane statystyczne są zwykle znacznie bardziej skromne, a częściej weterynarzy twarz tuzina innych „typowych” dolegliwości. Należą parwowirus jelit u psów. Pomimo jego występowania, choroba każdym razem powodując wiele problemów z powodu specyfiki patogenu.

Informacje na temat wibratora

Parwowirusa psów (CPV) jest dziś chyba najbardziej powszechną chorobą wirusowych psów etiologii. I jest to sytuacja nie tylko w naszym kraju, ale na całym świecie. Zakażenie parwowirusem jest wysoce zakaźna, jest znakiem rozpoznawczym obfite biegunki z krwią. Konsekwencje są także ciężkie: w niektórych przypadkach nawet do 87% dotkniętych szczeniąt die (dorosłych szanse na wyleczenie są znacznie wyższe).

Do roku 1980, prawie wszystkie przypadki choroby zostały spowodowane przez agenta drugiego typu (CPV-2). Po roku 1980, CPV-2 stał się stopniowo rozprzestrzenił CPV-2a, i tak często, jak poznał w 1986 roku, jeszcze nie pojawiła się mutacja CPV-2b. W niedawnej przeszłości, wirusolodzy odkrył „model» CPV-2C. Obecnie najczęstszym typem wirusa jest CPV-2b, jest to patogen najczęściej odpowiedzialne za występowanie infekcji parwowirusem w psiej.

Ale to wszystko jest nieco arbitralne. Dziś wirusolodzy sugerują, że w środowisku może krążyć dziesiątki odmian wirusa, który nie został jeszcze zidentyfikowany z powodu niedostatków bazy materialnej klinikach weterynaryjnych. Pośrednim potwierdzeniem tego faktu nie bardzo pocieszające jest to, że niektóre psy chorują a nawet umrzeć, są szczepione. Więc dzisiaj, biolodzy z całego świata starają się lepiej zrozumieć patogen w celu stworzenia skutecznej szczepionki przeciw wszystkim wariantów infekcji patogenem parwowirusem.

Niestety, dzisiaj wielu właścicieli psów zrobić przedstawić silne przekonanie, że zaszczepienia zwierzęta nie potrzebują. Podobnie jak to jest bezużyteczne. Takie nieodpowiedzialne podejście prowadzi do tego, że środek każdego roku jest coraz bardziej powszechne w środowisku. Na szczęście, Wirus nie przenosi się na ludzi.

Transmisja i ścieżki propagacji

Choroba ta jest rozłożona w kale zawierające mnóstwo cząstek wirusowych. Wirus może rozprzestrzeniać się w środowisku z obiektów przyrody ożywionej i nieożywionej. Wiadomo, że na miseczkach, ściany obudowy i odzieżowym patogen może utrzymywać się przez okres do dwóch lat. Ogromną rolę w rozprzestrzenianiu się infekcji grał owadami i gryzoniami, które przenoszą wirusa na łapach. Niestety, nawet w obudowach chorych zwierząt właściciele rzadko spędzają czyszczenie i dezynfekcję, ale dlatego, że zakażenie rozprzestrzenia się szybko, zarażając nawet zdrowe psy. Aby tego uniknąć, należy regularnie obsługiwać wszystkie powierzchnią obudowy wybielacza i odchodami chorych psów są najlepiej spalić.

Aby zapobiec infekcji należy ostrożnie obchodzić się wykładzin podłogowych, miski, budy, klatki i wszystko inne, Teoretycznie, które mogą nawet być zanieczyszczone kału chorego zwierzęcia. Należy pamiętać, że początkowe objawy kliniczne mogą pojawić się w ciągu 7-15 dni po zakażeniu, ale okres inkubacji może być variativen. To zależy od fizycznego i fizjologicznego stanu zwierzęcia, jego wieku, i tak dalej. D. Zauważmy, że w ciągu trzech do pięciu dni po zakażeniu, gdy nie ma objawów jednak, że wirus już zaczyna się wyróżniać w kale.

symptomatologia

Na ogół objawy parwowirusem jelit u psów są zupełnie inne, różnej ciężkości i zagrożenia dla życia i zdrowia zwierzęcia. dorosłe zwierzęta często nie pokazują, że w ich ciele patogenu. Najczęściej choroba objawia się u zwierząt w wieku około sześciu miesięcy, a choroba występuje najsilniej (często kończące się śmiercią) u szczeniąt poniżej 12 tygodni.

Należy zauważyć, że różne rasy psów różnie reagują na patogen, a nawet wyższe od napięcia utworzony przez odporności na choroby są one różne. Tak, rottweilery, doberman, i Labrador retrievery są uważane za gatunki tych zwierząt najbardziej wrażliwych.

Najczęstszą postacią choroby - jelitowej. Jest to znane jako „nick” jelit parwowirusa jelit etiologii. To patologia pojawia się silny, bardzo silny wymioty, biegunka, szybko rosnące oznaki odwodnienia, fekalia z obfitymi strugami krwi (czasami pojawiają kał czarny, tar-like). W najcięższych przypadkach, tam jest rozwój typu przeplatania gorączki, w analizie krwi wykazały leukopenię. Ostra parwowirus jelit może wystąpić u psów każdej rasy, płci lub wieku (ale już wskazał, najbardziej podatne na zwierzętach).

Choroba postępuje bardzo szybko, w najcięższych przypadkach w ciągu dwóch dni przychodzi śmiertelne wynik. Obecność bakterii Gram-ujemne bakterie, pasożyty i inne wirusy mogą ulec znacznemu pogorszeniu i pogorszy w choroby i są bardzo poważne powikłania, w dół do płuc i innymi chorobami. odnotowuje również bardzo rzadkich przypadkach, gdy parwowirusa powoduje ostrego zapalenia mięśnia sercowego.

Diagnostyka i leczenie

Jak jest diagnoza? Nie wszystkie przypadki krwawy biegunka z obfita wymioty lub bez spowodowane parwowirus i błędnych diagnoz (niestety) są bardzo częste. W niektórych przypadkach lekarze weterynarii lub właścicieli siebie każdy przypadek luźne stolce mają tendencję do myślenia objaw ciężkiej choroby wirusowej. Więc jedyną wiarygodną metodą diagnostyczną - posiadający specjalne badania diagnostyczne.

Najczęstszym (i jest uważana za najbardziej wiarygodne) w surowicy badanie krwi. Ale znacznie tańsze, łatwiejsze i szybsze do przeprowadzenia specjalnej analizy kału (ELISA), na których oznaczenie może być również używany CITE skrót. W ostatnich latach, technika ta staje się coraz bardziej powszechne w szpitalach krajowych. Biorąc pod uwagę, że metoda jest prosta, może być używany do testowania wszystkich zwierząt z objawami podobnymi do pervovirusny jelit. Nie powinno być również pełne badanie psa pacjenta do przeprowadzenia pełnej analizy krwi, moczu i kału, aby określić, w jakim stopniu choroba upadł.

Specyficzne leczenie parwowirusem jelit u psów nie został jeszcze opracowany, a więc główne wysiłki skierowane są do kompensacji weterynarza negatywnych procesów zachodzących w organizmie chorego psa. Najważniejszym zadaniem - do natychmiastowego wyrównania trudne odwodnienie. W przypadku, gdy stan zwierzęcia zostaje wątpliwe jest dożylnie kompozycje buforujące, rozwiązania przywrócić równowagę elektrolitową w osoczu krwi. W ciężkich przypadkach może być potrzebne transfuzji krwi lub osocza.

antybiotykoterapia jest powszechnie stosowany w celu stłumienia wtórnych zakażeń bakteryjnych. Dla tych psów, których stan jest szczególnie trudne, surowica odpornościowa przeciwko endotoksyny może być używany. Kortykosteroidy również dobre skutki, co pozwala zwierzętom na ułatwienie stanu porażenia i zmniejszając stopień reakcji zapalnych. Jeśli zwierzę pojawia ostrego i przewlekłego wymiotów, schemat leczenia obejmuje leki, przycięte lub ułatwienia jej ataki. Również w sytuacji, gdy pies wymiotuje często i w sposób ciągły, konieczne jest, aby ograniczyć karmy dla zwierząt domowych. Jednak coraz częściej, a nie przypisany głodówka, zwierzę zostało przeniesione do żywienia pozajelitowego.

Najgorsze jest to, kiedy początkowo osłabił chorych psów lub szczeniąt nadal niewielka. Nawet dobrze wyposażone, a leczenie śmiertelność jest wciąż niepokojąco wysoki. Jeśli natychmiast po wystąpieniu nie rozpocznie się dożylnie płyny do usuwania zatrucia i odwodnienie wyeliminować, szanse na pomyślny wynik sprawy, praktycznie żaden. Tak więc, Zaleca się leczenie praktyka w domu, bo nic dobrego nie będzie.

Wszystko parwowirus jest bardzo stabilny i odporny na niekorzystne wpływy środowiska: nie jest zmieszany albo niskie pH lub temperatury. Jednakże, promieniowanie ultrafioletowe i każdy wybielacza może zniszczyć patogen całkowicie tak szybko jak to możliwe. Zauważ, że przetwarzane skład dezynfekujący powierzchnia natychmiast przemyć wodą nie może być: w celu zagwarantowania, aby zniszczyć wirusa, konieczne jest, aby zorganizować wystawę, trwającą co najmniej kilka godzin.

Szczepienia i cechy rozwoju odporności

Jeśli szczeniak odzyskuje z zakażeniem parwowirusem, nawrót jest gwarantowana nie wydarzy przez około rok. Dodatkowo, odporność na całe życie może rozwinąć się w rzadkich przypadkach. Należy zauważyć, że nawet po odzyskaniu wirusa będzie długo stać w kale.

Czy istnieje przynajmniej niektóre specyficzne profilaktyka? Obecnie istnieją co najmniej kilkadziesiąt Live (to znaczy, w stosunku do hodowli wirusów atenuowanych szczepionek), które są utworzone po zastosowaniu immunologiczną na CPV-2. Należy zauważyć, że aktualne szczepionki chronią przeciwko praktycznie wszystkich szczepów parwowirusowi, w tym nowo odkrytych gatunków.

Ważne! stale krążący pogłoski między hodowców żywych szczepionek spowodować chorobę. Uspokój się - na całym świecie przez cały czas stosowania szczepień przeciwko parwowirusowi żaden taki przypadek ujawnił nie było!

Niestety, te pogłoski są bez jakiejś fundacji. To nie zawsze jest to normalny układ odpornościowy jest utworzony na zwierzętach. Ze względu na to, co się dzieje? Okazuje się, że to się dzieje, gdy przeciwciała pochodzące z siary matki, wchodzą w konflikt z antygenem (czyli bezpośrednio do szczepionki). Po prostu, nie spiesz zwłaszcza szczepienie szczeniąt, ponieważ nie zawsze daje oczekiwany rezultat.

Tak więc, a maksymalne stężenie w krwi przeciwciał szczeniąt uzyskane od matki, w celu nadania go bezużytecznym. Jedynie wtedy, gdy poziom spadnie do akceptowalnego poziomu, normalny, intensywny odporność zostaną wygenerowane po immunizacji. Ale jest jedno istotne zastrzeżenie. „Okno wrażliwości”. Więc to czas, kiedy miano przeciwciał w szczeniaka krwi jest zbyt mała, aby wytrzymać rzeczywiste infekcję, ale wystarczające, aby negować wpływ szczepionki. W tym okresie zwierzęta są szczególnie podatne na zakażenie i trzeba podjąć ryzyko, gdy w wieku zaledwie w ciągu 12 tygodni. Jednak dokładny czas trwania okna zależy od podatności szczenię do szczenię (nawet w obrębie tego samego miotu).

Dlatego w praktyce weterynaryjnej w różnych krajach istnieją dziesiątki sposobów szczepienia, farmaceuci są stale tworzenie nowych szczepionek, a niektórzy hodowcy skarżą się, że ich psy zaszczepione nie pomogło.

Z pomocą szczepionek wysokiej jakości i „agresywnym” Szczepienia można zrobić okno podatności tak mało jak to możliwe, aby skrócić czas jej trwania. Powszechnie zaleca się szczepić szczeniąt w wieku 6-8 tygodni, przesadzania zwierzęcia co trzy tygodnie, aż do czasu, gdy piesek nie jest spełniony 16-20 tygodni. Następny szczepionych psów w roku, a każda kolejna trzy lata. Takie podejście (wystarczy podnieść szczepionkę prawej) pozwala na tworzenie „prawo”, intensywny odporności.

odkrycia

Podsumowując, możemy stwierdzić, że Parwowirus - bardzo poważna choroba zakaźna, która może zniszczyć całe mioty szczeniąt. Ze względu na szeroki rozprzestrzeniania się w środowisku, w którym wirus może być wszędzie, jest to praktycznie niemożliwe, aby chronić zwierzę, z zastosowaniem szczepionki. Ale kwota stosowania systemu powinien być zaprawiony tylko weterynarz. Ponadto, nowe szczepy CPV-2c jest jeszcze bardziej niebezpieczne, ponieważ są trudniejsze do wykrycia, a nawet szczepienie szczególnej ochrony immunologicznej u zwierzęcia nie może być utworzony.